W. K. Kalinowski i Z. Sierakowski – dowódcy Powstania Styczniowego zostali pochowani w Wilnie

Zygmunt Sierakowski urodził się 26 maja 1826 r. w Łuszczach na Wołyniu, w rodzinie o bogatych tradycjach patriotycznych. Ojciec Zygmunta – Ignacy – zginął w Powstaniu Listopadowym. 

W 1843 r. Zygmunt ukończył gimnazjum w Żytomierzu. Dwa lata później rozpoczął studia na Uniwersytecie Petersburskim, najpierw na wydziale matematycznym, a następnie prawno-administracyjnym.

Wśród studentów polskich w Petersburgu odgrywał znaczącą rolę, inicjując działalność patriotyczną i społeczną oraz nawiązując kontakty z wileńskim Związkiem Bratnim Młodzieży Litewskiej.

Na początku roku 1848 w środowisku skupionym wokół niego zapanowało polityczne wrzenie wywołane rewolucyjnymi i narodowowyzwoleńczymi wystąpieniami w Europie.

Jako przywódca młodzieży przed podjęciem działań postanowił przedostać się poza granice rosyjskiego imperium, aby lepiej zorientować się w zaistniałej sytuacji politycznej. Pod koniec kwietnia tamtego roku zatrzymano go jednak na granicy w trakcie próby przedostania się do Galicji. Podejrzany o zamiar ucieczki z kraju został karnie i bezterminowo wcielony do Korpusu Orenburskiego jako prosty żołnierz.

Dowództwo korpusu odrzucając prośbę Sierakowskiego o przydział do junkrów stacjonujących w Orenburgu, wysłało go w lipcu 1848 r. do położonego na wschodnim wybrzeżu Morza Kaspijskiego fortu Nowopietrowskiego. W sierpniu 1849 r. przeniesiono go do Orenburga. Tam w roku 1854 uzyskał awans na podoficera.

W maju tamtego roku został przydzielony do pomocy gen. Burncaudowi, głównemu inżynierowi, który nad Syr-darią zajmował się pracami fortyfikacyjnymi.
Śmierć cara Mikołaja I i przejęcie władzy w Rosji przez Aleksandra II przyniosły Sierakowskiemu amnestię. W lutym 1856 r. awansowany został na stopień chorążego i przeniesiony do rezerwowego batalionu Brzeskiego Pułku, który stacjonował w Jekaterynosławiu.

Sierakowski podjął jednak starania o dostanie się do Akademii Sztabu Generalnego w Petersburgu. W złożonych przez niego dokumentach znalazło się zaświadczenie o trzyletnich studiach uniwersyteckich, opinia gen. Burncauda o umiejętnościach z zakresu inżynierii wojskowej, topografii i kartografii. Starając się o przyjęcie do Akademii, wykazał się również znajomością sześciu języków obcych. Ostatecznie po wielu trudnościach formalnych został dopuszczony do egzaminów wstępnych, które zdał celująco, stając się pod koniec sierpnia 1857 r. słuchaczem petersburskiej ASG.

W trakcie studiów nawiązał wiele znajomości z przedstawicielami środowisk liberalnych Petersburga, wśród których byli profesorowie, wysocy rangą urzędnicy czy oficerowie. Jednocześnie utrzymując bliskie kontakty z demokratami i przyszłymi rewolucjonistami, m.in. Nikołajem Czernyszewskim i Nikołajem Niekrasowem, zaczął pisać w redagowanym przez nich „Sowriemienniku” uważanym za najbardziej postępowe pismo ówczesnej Rosji.

W 1857 r. Sierakowski po raz kolejny założył w Petersburgu konspiracyjne koło integrujące środowisko polskie, które początkowo prowadziło półlegalną działalność samokształceniową. Z niego to w 1859 r. wyrosło tajne Koło Oficerów Polskich, o którym autor „Historii Polski 1794–1914” prof. Jerzy Zdrada pisze: „Przez tę organizację przeszło do wybuchu powstania 1863 r. nie mniej niż 170 oficerów słuchaczy Akademii Sztabu Generalnego i innych uczelni wojskowych, a także pewna liczba studentów. Po wydarzeniach warszawskich z lutego i kwietnia 1861 r. Koło Oficerów stało się organizacją przygotowującą kadry dowódcze dla przyszłego powstania”.

Członkami formacji obok Zygmunta Sierakowskiego i Jarosława Dąbrowskiego, który przejął po nim kierowanie organizacją (1859-1861), byli późniejsi przywódcy powstania: Michał Kruk-Heidenreich, Zygmunt Padlewski, Jan Stella-Sawicki, Józef Hauke-Bosak, Ludwik Zwierzdowski „Topór”, Zygmunt Chmieleński, Józef Gałęzowski, a także Stefan Bobrowski.

Organizacja za pośrednictwem Sierakowskiego utrzymywała kontakt z konspiracyjnym ruchem rosyjskim, z którym łączył ją wspólny cel - obalenie caratu i przebudowa Rosji w duchu demokratycznym.

W połowie 1859 r. Sierakowski ze złotym medalem ukończył Akademię Sztabu Generalnego, uzyskując awans na porucznika i skierowanie do Wydziału Statystycznego Sztabu Generalnego.

Wykorzystując swoją znajomość z jego szefem gen. Golicynem, pochodzącą z czasów Akademii, oraz z gen. Dymitrem Milutinem, zastępcą ministra wojny, mógł podjąć studia nad wojskowym prawem karnym i jego reformą, która dotyczyć powinna według niego przede wszystkim zniesienia kar cielesnych.
W maju 1860 r. został wyznaczony do reprezentowania armii rosyjskiej na Międzynarodowym Kongresie Statystycznym w Londynie. Jego misja obejmowała, poza zagadnieniami dotyczącymi statystyki, studia nad wojskowym ustawodawstwem karnym państw zachodnioeuropejskich. W trakcie pobytu w Londynie Sierakowski często spotykał się z Aleksandrem Hercenem.

Po zakończeniu Kongresu reprezentując carską armię, odwiedził Francję, a następnie Prusy i Austrię. We wszystkich tych państwach spotykał się z przedstawicielami sztabów i poznawał zasady funkcjonowania systemów karnych poszczególnych armii.

W trakcie pobytu za granicą kontaktował się z polskimi działaczami emigracyjnymi, m.in. w Paryżu z Ludwikiem Mierosławskim, a w Poznaniu z Karolem Libeltem.

Do Petersburga powrócił w maju 1861 r. Przez cały okres swojej misji systematycznie przesyłał do Sztabu Generalnego w Petersburgu różnego rodzaju opracowania i sprawozdania, wykorzystywane później przy wprowadzaniu reformy wojskowej. W tym czasie mianowany został kapitanem Sztabu Generalnego. Odznaczono go również orderem św. Anny.

Wobec gorącej atmosfery politycznej roku 1861 z inicjatywy Sierakowskiego podjęto w ramach tajnej organizacji oficerskiej przygotowania do działań na dużą skalę.

Jednocześnie na początku 1862 r. Sierakowski ogłosił wyniki swoich prac w cyklu rozpraw zatytułowanym „Wyjątki z listów o prawodawstwie karno-wojskowym i o instytucjach wojskowych ważniejszych państw europejskich”.
22 lutego 1862 r. oficjalnie złożył na ręce ministra wojny gen. Milutina własny projekt reformy wojskowej, postulujący m.in. zniesienie kar cielesnych w armii.

W lipcu 1862 r. wyjechał do Francji z zadaniem kontynuowania swoich prac nad wojskowym więziennictwem i jednostkami karnymi. Powierzoną mu misję wykorzystał też do spotkań z polskimi politykami emigracyjnymi. W drodze powrotnej spotkał się z Giuseppe Garibaldim oraz z Hercenem i Bakuninem.
Do Petersburga powrócił pod koniec 1862 r. Jeszcze przed podróżą na Zachód Sierakowski udał się na Litwę, gdzie prowadził działania przygotowujące wybuch zrywu. Po jego rozpoczęciu przybył na Litwę i w kwietniu 1863 r. objął naczelne dowództwo nad jej siłami powstańczymi.

Planował po przeprowadzeniu koncentracji oddziałów powstańczych przenieść działania zbrojne na teren Kurlandii, gdzie rozpoczęły się rozruchy chłopskie, a następnie przejść nad Berezynę, Dniepr i na Polesie.

Po połączeniu z oddziałami ks. Antoniego Mackiewicza i Bolesława Kołyszki 21 kwietnia 1863 r. pokonał wojska rosyjskie pod Ginietyniami. 
W ciągu kilku dni pod jego komendą znalazło się ok. 3 tys. ochotników. Ludność Żmudzi przyjmowała powstańców z entuzjazmem.

Na początku maja połączone siły powstańcze pod dowództwem Sierakowskiego wyruszyły w kierunku Birż, planując zaatakowanie twierdzy w Dyneburgu. W tym samym czasie uaktywnić się mieli powstańcy w guberni wileńskiej, aby odciągnąć uwagę Rosjan od jego działań.

7 maja 1863 r. we wsi Medejki pod Birżami wojsko rosyjskie pod dowództwem gen. Iwana Ganeckiego przecięło drogę powstańcom, zmuszając ich do otwartej walki. Trzydniowa zacięta bitwa zakończyła się rozbiciem powstańców. Sam Sierakowski został ciężko ranny i wkrótce dostał się do rosyjskiej niewoli.
W ciężkim stanie przewieziony został do Wilna, do którego przybył również gen. gubernator Michaił Murawjew, próbujący bez powodzenia uzyskać od niego informacje na temat władz powstania na Litwie.

Los Sierakowskiego wywołał oburzenie nie tylko na zachodzie Europy, ale także w Petersburgu. W obronie dowódcy występował m.in. Garibaldi i dwór angielski. Do wykonania wyroku śmierci próbował nie dopuścić również gen. gubernator Petersburga książę Suworow. Jednak Murawjew, wykorzystując niezdecydowanie cara, szybko zakończył śledztwo. 27 czerwca 1863 r. na Placu Łukiskim w Wilnie z rozkazu władz carskich powieszony został ciężko ranny przywódca Powstania Styczniowego na Żmudzi Zygmunt Sierakowski.

Wincenty Konstanty Kalinowski to z kolei również jeden z przywódców Powstania Styczniowego na terenach Litwy, jak i Białorusi.

Urodził się 2 lutego 1838 r. w wiosce Mostowlany, dziś na terytorium Polski. Ukończył prawo w Petersburgu, a po powrocie na Białoruś w 1861 r. założył w Grodnie organizację rewolucyjną, która zaczęła wydawać „Mużycką Prawdę”, gazetę przygotowującą grunt pod powstanie wśród chłopstwa. Formacja ta wkrótce przeobraziła się w Prowincjonalny Komitet Litewski, który zaczął szykować zryw na Białorusi i Litwie.

„Kiedy wybuchło powstanie w Warszawie 22 stycznia, jego przywódcy nie uprzedzili litewsko-białoruskiego kierownictwa. Kalinowski przez jakiś czas wahał się, czy je poprzeć, był bowiem świadom, że powstanie na Białorusi jest nieprzygotowane. Ale 1 lutego 1863 r. wydał manifest i Białoruś oraz Litwa dołączyły do powstania” - opowiadał PAP białoruski historyk dr Alaksandr Smalanczuk.

W. Konstanty Kalinowski był jednym z czołowych przedstawicieli partii „czerwonych”, którzy dążyli do nadania powstaniu w większym stopniu charakteru społecznego i przyciągnięcia do udziału w nim mas chłopskich. „Cel był taki sam w przypadku +białych+ i +czerwonych+: odrodzenie Rzeczypospolitej oraz przywrócenie wolności i niezależności. Wybrali tylko inne drogi” - podkreśla Smalanczuk.

Konstanty Kalinowski stał na czele powstania na Białorusi i Litwie do swojej śmierci, zdając sobie sprawę już na początku lata roku 1863, że zryw ten skończy się niepowodzeniem. W styczniu 1864 r. został aresztowany przez władze carskie, a 22 marca publicznie powieszony w Wilnie. (PAP)

mjs / abe/ mw/ ls/ skp /